Ακούω το ξυπνητήρι 
"I'm just a little bit caught in the middle
Life is a maze and love is a riddle
I don't know where to go I can't do it alone I've tried
And I don't know why..."
Το κλείνω. Θέλω να χουζουρέψω και να το αφήσω να χτυπάει για άλλες τρεις- τέσσερις φορές, αλλά.... έχω δουλειές.
Κάνω καφέ.
Δεν ξέρω αν θέλω να καθήσω στο μπαλκόνι ή να ξαπλώσω στον καναπέ. Καλύτερα στο μπαλκόνι. Στον δερμάτινο καναπέ μπορεί να με πάρει ο ύπνος. Έχει ωραία δροσούλα το πρωί στο μπαλκόνι. Θα ξυπνήσω και πιο γρήγορα. Ένα τσιγάρο και ξεκινάω δουλειές. Θα έρθει η μανούλα σήμερα. Έχω να την δω ένα μήνα περίπου και δεν θέλω να το βρει άνω κάτω. Θα μαγειρέψω κιόλας! Σιγά μην την στείλω στην κουζίνα με το καλημέρα σας. Να μην κάνω κι ένα κεκάκι, έτσι για το καλό; Θα κάνω!
Α! Να ποτίσω και τα λουλούδια! Ο χρυσάνθεμος μου πάει... τον έκλαψα χθες.
Αφού έχουν γίνει όλα, ντίνομαι, στολίζομαι και πάω θέατρο να οργανώσουμε τα της παραστασης.
Ξανά καφεδάκι. Δυο-τρία τσιγάρα μέχρι να μαζευτούμε, να πούμε τα νέα μας. Και μετά στο ψητό... από τη στιγμή που το έργο ξεκινάει από του φουαγιέ, θα πρέπει να διαμορφωθεί σαν Τρουφοχώρι. Τι θα μπει, που; Τα υπάρχοντα "διακοσμητικά" πως θα καλυφθούν; Το δημιουργικό της αφίσας που το πας;
Κι εκεί που μιλάμε για το δημιουργικό και λέμε και λέμε και λέμε... ειπώνεται η άποψη πως ο τίτλος (Μαγική απειλή στο Τρουφοχώρι) είναι "λάθος". Πως δεν είναι καλό τα μικρά παιδάκια να μαθαίνουν τι είναι η απειλή. Πως ένα γονιός που θέλει να μεγαλώσει σωστά το παιδί του, δεν θα το έφερνε σε μία παιδική παράσταση με αυτό τον τίτλο.
Σάστισα.
Πιστεύω γενικότερα ότι τα παιδιά είναι καλό να γνωρίζουν. Ο τρόπος με τον οποίο θα δώσεις στο παιδί να καταλάβει, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την λέξη. Νομίζω πως ένα παιδάκι, θα κοιτάξει την εικόνα της αφίσας. Και ένας γονιός, το σύνολο. 
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, άρχισα να θυμάμαι τα παραμύθια που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρή. Νορμάλ... η Τοσοδούλα, τα κατσικάκια, η σταχτοπούτα, η χηνοβοσκού κλπ κλπ. Πάντα υπήρχε ένας κακός. Έπειτα θυμίθηκα τα παραμύθια που μου έλεγε η γιαγιά μου... εκεί, ένας ήταν ο καλός!
Μηνύματα; Άπειρα!
Χαρούμενα; Καθόλου!
Παρ' όλα αυτά ήταν διαφορετικά. Γι' αυτό και τα θυμαμαι ακόμα.
Αν με επηρέασαν; Δεν νομίζω. Όχι αρνητικά τουλάχιστον.
Και όλες αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν από τη λέξη "απειλή" στον τίτλο. Ίσως να είμαι εγώ η παράλογη, επειδή δεν μπορώ να έχω αντικειμενική άποψη πάνω σ' αυτό.
Γι' αυτό και ζητώ βοήθεια!
Όσοι-ες έχετε παιδάκια- και όσοι-ες δεν έχετε, αν είχατε- θα σας έκανε τόσο κακή εντύπωση η αυτή η λέξη;

Υ.Γ.: Η μανούλα μου ήρθε! Όταν γύρισα σπίτι ήταν ήδη εκεί  και την έπεισα να μείνε και λίγο παραπάνω!

- Πως είσαι;
- (Απογοητευμένη, στεναχωρημένη, δειλή, άχρηστη, λυπημένη, φοβισμένη, πληγωμένη, μόνη...)
Καλά!

Και μερικές φορές είναι άδικος κόπος το να τα φέρεις όλα τούμπα... και το καταλαβαίνεις κατόπιν εορτής.
Και τότε... σαστίζεις, βραχυκυκλώνεις... και νοιώθεις ανεπαρκής γενικότερα!
Και σε πιάνουνε τάσεις φυγής... "Να φύγω! Να μην βλέπω και να μην μιλάω με κανέναν", σκέφτεσαι. Και το εννοείς την προκειμένη στιγμή.
Και σε πιάνει υπερένταση, νευρικότητα... και αρχίζεις τις βόλτες πάνω- κάτω. Και καπνίζεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Και δεν θες να βγεις από το σπίτι για να πάρεις λίγο αέρα. Δεν θες να πάρεις τηλέφωνο έναν φίλο να μιλήσεις, να ξεσπάσεις. Δεν θες να κάνεις τίποτα. Και τρώγεσαι με τα ρούχα σου.
Βάζεις να πιείς ένα ποτηράκι λικέρ...
Ναι, εκείνο που έχεις τα τελευταία δύο χρόνια ξεχασμένο και το θυμάσαι μόνο όταν έχεις ξεμείνει από οτιδήποτε άλλο.
Μόλις το ακουμπάς στα χείλη σου σκέφτεσαι "Λες να έχει χαλάσει; Να πάθω τίποτα;"
Παύση...
"Δε βαριέσαι..."
Πίνεις. Καπνίζεις. Από εκεί που έκανες βόλτα πέρα- δώθε, τώρα κάθεσαι απλά στον καναπέ.
"Να φύγω, να πάω... που; Και να φύγω, θα αλλάξει κάτι; Πάλι τα ίδια δεν θα σκέφτομαι;"
Αναστενάζεις.
Κρίση είναι... θα περάσει!

Υπάρχουν φορές που σου λένε πως είσαι... "έτσι"! 
Κι εσύ το αρνείσαι πεισματικά. Ψάχνεις να βρεις λόγους κι επιχειρήματα για να αποδείξεις το αντίθετο. Σπας το κεφάλι σου προσπαθώντας να καταλάβεις πώς έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα...
Και όλα αυτά, επειδή ξέρεις ότι έχουν δίκιο. Ότι είσαι "έτσι" ακριβώς...! 
Κι αυτοί, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, το μυρίστηκαν και πάραλίγο να σε ανακαλύψουν. Παρά λίγο να δουν τι κρύβεται πίσω από αυτό το οχυρό, που έχτιζες νυχθημερόν για τόσα χρόνια.
Και όταν σιγουρεύονται πια, πως είσαι "έτσι", και στο λεν κατάματα, βουρκώνεις. Αυτό το δάκρυ που προσπαθούσες να κρύψεις, μόλις κύλησε.
Και δεν ξέρεις αν αντέχεις αυτό το ξεγύμνωμα τη συγκεκριμένη στιγμή ή οποιαδήποτε στιγμή...

Υπάρχουν φορές που λες "δεν υπάρχει καμία περίπτωση". Και την ίδια στιγμή σκέφτεσαι πως υπάρχει μία περίπτωση, μία πολύ πολύ μικρή περίπτωση, αρκεί να μου το ζητήσεις... Και θα τα φέρω όλα τούμπα.

" ESCAPE"

...Κάποιος είπε... "ανήκεις όπου πόνεσες"...

Μένεις εκεί που πονάς?

Κι αν όχι... ποιο δρόμο επιλέγεις?

Εκείνος... τα μάζεψε όλα κι έφυγε...

ΕΣΥ?

Γέλιο, απορία και συγκίνηση σε μία ιστορία... έξω από τη σφαίρα της λογικής...

Γίνεται να ξεχνάς...???

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία:Βαγγέλης Ηλιάδης
Μουσική επιμέλεια: Πλάτωνας Τσιπίδης
Σκηνογραφία: Γιάννης Τσιρμπατζόγλου
Φωτισμοί: Πώλ Σορμακόβ
Κοστούμια: Ζαν Ζινό
Κατασκευή σκηνικού: Σκηνοκατασκευαστική Α.Ε.
Εφέ: STUDIO MORFES
Φωτογράφηση: DARK PHOTOGRAPHER
Φωτογράφηση, Βίντεο: Φωτοθέαση - Άρης Μπιζιρτσάκης
Επικοινωνία χορηγιών: Νίκος Λαζαρίδης
Παραγωγή: ΘΕΑΤΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΟΝΕΙΡΟΥ

Παίζει ο Πλάτωνας Τσιπίδης

Διάρκεια παράστασης 65΄

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Κυριακή 4/3, ώρα 7μ.μ.

Σάββατο 10/3, ώρα 9μ.μ.
Κυριακή 11/3, ώρα 7μ.μ.

Σάββατο 17/3,ώρα 9μ.μ.
Κυριακή 18/3, ώρα 7μ.μ.

Σάββατο 24/3, ώρα 9μ.μ.
Κυριακή 25/3, ώρα 7μ.μ.

Σάββατο 31/3, ώρα 9μ.μ.
Κυριακή 1/4, ώρα 7μ.μ.

Σάββατο 7/4, ώρα 9μ.μ.
Κυριακή 8/4, ώρα 7μ.μ.

Τοποθεσία: ΘΕΑΤΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΟΝΕΙΡΟΥ, ΣΤΕΦ. ΤΑΤΤΗ 3, (Ι.Ν. ΑΓ. ΣΟΦΙΑΣ) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 10€ κανονικό, 8€ τα πέντε άτομα και πάνω και 5€ ανέργων με την κάρτα ανεργίας.

Επικοινωνία 6972702870